Choroby tarczycy – powikłania

W przypadku chorób tarczycy, najważniejszym aspektem jest ich szybkie rozpoznanie i rozpoczęcie skutecznego leczenie. W większości przypadków, pomimo iż terapia wiąże się z przyjmowaniem środków farmakologicznych już do końca życia, rokowania są bardzo dobre. Chory może wrócić do życia sprzed choroby, poprawia się jakość i komfort jego bytowania. 

Warto jednak zauważyć, że nieleczona bądź nieprawidłowo leczona choroba tarczycy może spowodować wiele groźnych powikłań, w tym zgon pacjenta.

Powikłania niedoczynności tarczycy – śpiączka hipometaboliczna

Powikłania pojawiają się najczęściej w przypadku, w którym niedoczynność tarczycy nie zostanie zdiagnozowana bądź leczenie tego schorzenia zostanie nagle przerwane. Oprócz powrotu podstawowych objawów choroby, dojść może do zagrażającej życiu śpiączki hipometabolicznej. Ponieważ tego rodzaju powikłanie występuje najczęściej u kobiet w podeszłym wieku, może być ona mylona z otępieniem starczym. Trzeba jednak zaznaczyć, że jeśli pacjent dodatkowo cierpi na choroby układu krążenia bądź układu oddechowego, śpiączka ta najczęściej prowadzi do zgonu.
O śpiączce hipometabolicznej można mówić w przypadku, kiedy temperatura ciała spadnie do 30 stopni (czasem nawet 24 stopni). Kolejnym objawem jest bradykardia zatokowa, czyli spowolnienie akcji serca, hipoksemia, czyli obniżenia ciśnienia oraz zmniejszenie częstotliwości oddechów.
Tuż przed zapadnięciem w śpiączkę, u pacjenta dochodzi do wstrząsu – występują drgawki, spada napięcie mięśniowe a chory jest otępiały i osłabiony.
W przypadku tego rodzaju powikłania konieczna jest hospitalizacja pacjenta na Oddziale Intensywnej Terapii, gdzie najczęściej podaje się hydrokortyzon oraz wyrównuje się poziom elektrolitów we krwi.
Niedoczynność tarczycy może również spowodować szereg zaburzeń na polu psychologicznym – u osób starszych dochodzi do otępienia natomiast u dzieci dochodzić może do zaburzeń w rozwoju umysłowym.

Powikłania nadczynności tarczycy

Nieleczona bądź nieprawidłowo leczona nadczynność najczęściej prowadzi do różnego rodzaju chorób układu sercowo-naczyniowego. W tym przypadku wzmagać się może choroba wieńcowa czy arytmia serca (nawet u 1 na 10 pacjentów).
Kolejnym powikłaniem nadczynności tarczycy mogą być choroby związane z układem kostnym – najczęściej występuje w tym przypadku osteoporoza i osteopenia. W przypadku, kiedy nadmiar hormonów powoduje większy rozkład kości aniżeli ich budowę, dochodzić może do zmniejszenia masy kostnej. Efektem takiego stanu są nierzadko bóle kostne i większa podatność na złamania – może je spowodować nawet mały uraz czy niegroźny upadek.
Najgroźniejszym jednak powikłaniem nadczynności tarczycy jest przełom tarczycowy. U pacjenta występują wtedy zaburzenia świadomości, niewydolność serca i podwyższenie temperatury ciała a tuż przed przełomem zauważyć można silną gorączkę, nadmierne pocenie się, spadek ciśnienia, bezsenność, nudności i wymioty czy drżenie mięśni. Chory może być także nadmiernie pobudzony bądź zapaść w śpiączkę. Warto wspomnieć, iż przełom tarczycowy występuje zazwyczaj równolegle z rozwojem innego schorzenia, na przykład udarem mózgu bądź zawałem serca. Powikłanie tego rodzaju musi być leczone w trybie hospitalizacji na Oddziale Intensywnej Terapii.